Geen weg terug.......

Het begint met de bustrip van Salta naar San Pedro de Atacama. De reis die we de vorige keer vanwege de afsluiting van de weg niet konden maken. We hadden mazzel: plaats 3 en 4 bleek helemaal vooraan in de bovenste verdieping van de dubbeldekker te zijn. Een panoramaview dus van de onwaarschijnlijk mooie route door de Andes, over de Paso de Jama ( 4800 m). Welgeteld 8! passagiers zodat de formaliteiten aan de grens ( alle koffers moeten open)  in een uurtje waren gefixt. Perfecto en 9 uur nadat we waren vertrokken uit Salta reden we al het busstation van SPDA binnen. Helemaal top.

Als we geweten hadden wat ons de volgende dag  te wachten stond hadden we waarschijnlijk slecht of niet geslapen. Maar we wisten van niks en dus sliepen we uitstekend. ' s Morgens de auto halen en dan naar Aguas Calientes,  een tocht van 150 km door niemandsland over gravelroads. Voor onze intelligente 4x4 Ford een fluitje van een cent. We waren later op pad dan gepland, de autoverhuurmevrouw had heel veel tijd nodig om alle formaliteiten af te handelen en het tanken vroeg ook nog een half uurtje, maar okay, tijd genoeg toch? Rond 16.00 waren we bij Laguna Leija en Aguas Calientes. Honderden flamingo's, een totaal verstild landschap, bijna buitenaards..... Maar we moesten terug, voor het donker binnen zijn is ons streven. Dat kleine zwarte weggetje op de kaart dat afsplitste van de route zou veel kilometers schelen.  We hadden een échte 4x4 dus waarom niet? We draaiden links af, een soort karrenspoor op maar redelijk te doen. Het was ook maar een kilometer of 30. Dan zouden we uitkomen op een geasfalteerde hoofdweg en dan als een speer terug naar SPDA. Het pad daalde gestaag, er waren veel rotsen en keien en het vroeg de nodige behendigheid van Marc om deze te ontwijken. De gedachte kwam op of dit wel een goed plan was...... maar een tweede keer omkeren.....?  De weg werd slechter, soms waren er hele stukken weggeslagen en we moesten door diepe greppels. Maar we zetten door, uiterst langzaam en beheerst totdat er ineens een enorme berg opdoemde. De hoop van Marc dat het om een weg ging die zich  bij ons pad voegde om verder af te dalen bleek al heel snel ijdel. Dit was ónze weg. We moesten over de berg. We stopten aan de voet en stapten uit om te verkennen. Een stijgingspercentage van ruim 20 % ( geschat door de wielrennersblik van Marc) , diep los zand vol met keien en 2 zeer scherpe haarspeldbochten. Maximaal 1 auto breed, maar dat was de minste zorg. De kans op tegenliggers schatten we in op gering. ... Inmiddels waren we al bijna een uur onderweg. Terugkeren was nu geen optie meer. De moeilijke passages die we hadden gehad  nóg een keer bergop nemen zag Marc helemaal niet zitten. Dus gingen we door. De auto zou het moeten kunnen en Marc was zeer beslist. Nog even plassen.....en dan ready voor take off. De eerste haarspeld door en daarna vol gas stijl omhoog. De moter gromde en de wielen zochten grip in het mulle zand. We werden van links naar rechts gegooid en de keien sloegen met fors kabaal tegen de onderzijde van de Ford. Al schuivend op de 2e haarspeld af. Insturen, tempo houden. ONDER GEEN BEDING STILVALLEN! De rotsen en de afgrond kwamen vervaarlijk dichtbij. Gas houden, bijsturen en met brullend geweld bereikten we de top. Bloody Hell. Ook na dit allemachtig spannende stukje waren we er nog lang niet. Er volgden nog een flink aantal narrow escapes maar uiteindelijk konden we rechtsaf de Ruta 23 op. Terug naar San Pedro. Onderweg hebben we Difunta Correa uitgebreid bedankt. Naast de niet eerder door mij ontdekte stuurmanskunst van Marc heeft zij beslist over ons gewaakt. Dit had echt heel anders kunnen aflopen!